یکی را دوست می دارم

ولی افسوس او هرگز نمی داند
نگاهش می کنم شاید بخواند از نگاه من که
او را دوست می دارم.
--------------------------
ولی افسوس
او هرگز نگاهم را نمی خواند.
به برگ گل نوشتم من که
او را دوست می دارم.
--------------------------
ولی افسوس
او برگ گل را به زلف کودکی آویخت تا او را بخنداند.
به مهتاب گفتم ای مهتاب
سر راهت به کوی او سلام من رسان و گو که
او را دوست می دارم.
-------------------------
ولی افسوس
یکی ابر سیه آمد ز ره روی ماه تابان را بپوشانید.
صبا را دیدم و گفتم،صبا دستم به دامانت
بگو از من به دلدارم که
او را دوست می دارم.
-------------------------
ولی افسوس
ز ابر تیره برقی جست و قاصد را میان ره بسوزانید.
کنون وامانده از هرجا دگر باخود کنم نجوا
یکی را دوست می دارم
------------------------
ولی افسوس
او هرگز نمی داند...